*v# 
il 
tm 
wmm 
■ ■ 
• • . v ■—-•*> ••• • • , f 
: 
w: Ww0ïi?%. "' 
Photographie abstraite 
F. Henri 
BAR 
WODOROSTOW 
Na placu równie doskonałym jak obłoki, wystawiały 
głowy, podeszła do szyby ochłodzić swój żar, 
pomy- 
ptaki rozbolałe główki przez okno gwiazd, a obłąkane 
słano że to Dziewica się objawiła. A że imię kurtyzany nie 
spojrzenie, równe wybuchowi śmiechu, zatrzasnęło wszyst- 
było imieniem świętej — miłość jej zmieniła się w okrętowe 
kie drzwi kawiarń. 
okienka namiętności. 
Smutek podnosił pierś niebios, kołysaną bajrońskim 
Lecz czyż można zgasić gwiazdę wybuchami śmiechu? 
wiatrem. 
Nabożne gile były jej przelotnym darem. Nabrzmiali 
Wynajęłam fotel w wyciągu słońca i ślizgając się jak 
pychą studenci schlebiali jej swą liryczną daniną, za jeden 
gama chromatyczna po pięciolinji jego promieni, jestem to 
uśmiech — tworzyli heroiczne psalmy. Lecz ona ślizgając 
w sercu orkiestry morza, to znów w namiocie bólu i tajem 
sie po ruchomym chodniku chmury prowadzącym ku baro 
nicy, na skraju płonącego okna, w którem skrystalizowały 
wi, w którym świetność świateł miała więcej blasku niż 
się me oczy jak owiana kadzidłem modlitwa. 
serce ludzkie, orzeźwiając się dżinem i gwiazdami — przy 
gotowywała triumf rewolty. 
Z 
Wiatr kołysał ekstatycznie ciężar nieoa i jego bezsen- 
kitniejący płomykiem sennych marzeń, które nagle na kra- 
sowny pochód ku obłąkaniu. 
wędzi smutku zagasły. 
Nieświadome kwiecie, dzieci marynarzy, jak robaczki 
Godłem baru wodorostów był wodopój; a gdy zakocha. 
świętojańskie kierowały ku światu swe palące spojrzenie! 
na kobieta, której oddech morski uwił aureolę dookoła 
Celine ARNAULD 
37