lied te maken (muziek van Voormalen). Het motief door den 
heer Heyting daarvoor gekozen luidt: „DOM DOMMER 
DOMST MEER DAN DOM ALLERDOMST“, womit er 
nicht sich meint. Bijwijze van hulde heeft de heer August dit 
motief op de eerste dadasoiree voorgedragen. Het publiek 
huilde Zwieback. Na dit geslaagde debuut als AUGUST DE 
DOMME VAN DE H. K. K. hop hop (Lijn 13) heeft de heer 
Heyting de snit van zijn gekleede jas laten ombeelden in een 
onberispelijke Biedermeyersnit. Th.v. D. 
D A D Al S M E 
II. Bijelke gulp behoort een pantalon I. K. Bonset 
De veelvormigheid van Dada 
Daar de dadai’st aan niets eenige positieve waarde hecht, aam 
gezien hij de waarheid onbestaanbaar acht, spreekt het van* 
zelf, dat het dadai'sme geen bepaalden vorm heeft. Dada kan 
onder vele vormen tot uiting körnen. 
»Dada a 391 attitudes et couleurs differentes, suivant le sexe 
du President. II se transforme — affirme — dit en meme temps 
le contraire — sans importance — crie — peche ä la ligne. Dada 
est le cameleon du changement rapide et interesse« (Tristan 
Tzara). 
De vorm, die echter het meest overeenkomt met de dada* 
i’stische levenshouding is die welke door Picabia, Tzara, Arp, 
Huelsenbeck, Schwitters en Ribemont Dessaignes, tot uiting 
komt: de relatieve kunstvorm nl., waarbij de maker voor 
niets Stelling neemt. Deze relatieve kunstvorm gaat altijd 
vergezeld van een lach. 
De dadai'sten zijn de eerste die nit een overvloed van 
levenskracht en Optimisme, op n i e t caricaturale wijze den 
lach in de kunst geschapen hebbep. Echter niet den kunst* 
lach. Wanneer het publiek zonder echter het wezenlijke te 
begrijpen — lacht bij de muziek van Vittorio Rieti, dan ergert 
de dada'fst zieh geenszins. Hij is van meening, dat »het*zich* 
imernst« nemen de grootste fout is der vroegere kunstenaars* 
generaties. Men heeft muziek gemaakt waarbij men met het 
hoofd in de handen »peinsde« over het leed der wereld; men 
heeft muziek gemaakt waarop men loopt. De muziek van onzen 
tijd is die der zelfironie: de muziek waarop men danst en 
waarbij men lacht. Lach en waardeering kunnen samengaan. 
De dadaistische manifestaties bewijzen dat. In plaats van tränen 
huilen, kan men zieh ook tränen lachen, zonder dat dit de 
diepere beteekenis behoeft te verstoren. 
De abstracte lyriek van den dichter Hans Arp is daarvan