JULJAN PRZYBOŚ. 
39 
Gwiazdy 
Wielki, w pokłonie nizin, odmurowany z kamienic, 
wśród tłoku niemej ziemi zewsząd, na braku domu, 
patrzę, w oczach dzierganych przez cienie 
drzewa drgnęły: rosną widomie. 
Wieszcz rąk, robotnik dumy, wywyższam się spojrzeniem 
pod gwiazdy, ucisk gwiazd prawe ramię mi żłobi 
niebo nawisło hełmem, niebo porywam na ciemię, 
i noc, nabity karabin, podnoszę na sobie. 
Na kołach 
Jak swój dzień wynieść z obiegu? 
Miasto kołami woła, 
turkot zajeżdża do uszu robotników, którzy 
zarobiony dzień niosą na plecach. 
Stacje ruszyły z miejsca 
wyprzedzając spóźnionych podróżnych, 
trotuar staje z jezdnią do biegu. 
Kable wiją, ramionami u wyłomu 
dnia, którego zamało! 
Z placów, porosłych kołami, lecą 
gościńce, które pośpiech przedłuża 
o rozpęd nóg zadyszanych przechodniów. 
Ulice od rogu do rogu zalewają domy, 
domów « po dachy przybrało 
nadmiar dzieło pod dach wyprowadza codnia. 
Jak zatoczyć poemat na kołach? 
o z 
Okolica wymknie się w mowie, 
jeśli dróg nie okoli mozół. 
Dwie szyny położone na progach: 
dwie wargi na zrównanych zdaniach, 
oddechy: konie parowe. 
Zamiast słów użyję wozu. 
Wprzęgnąwszy rampy, na obciążonych nogach 
idziecie przysiadając po kraniec. 
W stawach kości dźwigacie nowe kamienne stacje 
pod niebo, nie wyższe od waszych podniesionych oczu. 
Nasyp narósł garbem, niesionym przez was, którzy 
jesteście miejscem pośpiesznem. 
Uziemieni w czeluściach pracy 
tunelem zbliżacie odległości, stworzone z kroczeń! 
Zmęczeni horyzontem, budowniczowie podróży, 
kładąc się na spoczynek ze zmierzchem, 
skracacie zdobytą przestrzeń do własnego wzrostu: 
ciała bez cienia granic. I, 
stanąwszy na swej woli, przez piersi sklepiony most 
jedziecie okolną mową, gdy 
Na skrzyżowaniu torów czuwam zwrotniczy ust 
i z zębów, jak dymiący papieros, wypuszczam parowóz.