Het zal u waarschijnlijk verwonderen, van iemand die 
aan het dadaisme onschuldig- is, van een niet-dadaist een 
en ander over dada te vernemen. 
Dada: de schrik van den clubfauteuil-bourgeois, van den 
kunstcritikus, van den artist, van den konijnenfokker, 
van den hottentot, — van wien al niet. 
Een dergelijk onderwerp is misschien allerminst geschikt 
om er eene zwaarwichtige rede over te houden, wat ik dan 
ook volstrekt niet beoog. 
Ik zal tevreden zijn wanneer ik als vriendschappelijke 
verplichting, de dadaistische levenshouding eenigszins kan 
toelichten. Dit lijkt mij vooral noodig in een land, dat sinds 
1880 voor elke nieuwe levensuiting hermetisch gesloten 
bleef. 
Ik zou overigens pretentieus zijn, wanneer ik in de mee- 
ning verkeerde, dat het mogelijk ware het mysterie Dada 
intellectueel bevattelijk te maken. 
Dit is onmogelijk en zelfs den dadaïsten niet gelukt. 
Dada is een gezicht. 
Dada wil geleefd zijn. 
Dada verlangt geen intellectueele bevattingsmogelijk- 
heid. 
Dada wijst elke logische begripsassociatie onverbiddelijk 
van de hand.