* 53
HET NEO-PLASTICISME
De tijd begint te rijpen om schoonheid=als=kunst door levens-
schoonheid te vervangen. De weg daartoe moet geleidelijk
gegaan worden. Vooralsnog is 't onmogelijk zuivere levens-
schoonheid te realiseeren. Want, wat we verstaan onder »leven«
is niet het subjectieve leven van den enkeling: het is het openbaar
gemeensdhappelijke leven van althans, een groep. Dewerkelijke
schoonheid ontstaat niet door subjectieve gesteldheid: deze laatste
schept illusie van schoonheid, welke slechts goed als voorbereiding
voor werkelijke schoonheid is. Verstaan we onder schoonheid
eenheid door evenwidhtigheid, ontstaan door een gelijkwaardige
levenspolariteit, zoo is de tijd der verwerkelijking nog veraf. Is
evenwel de hoogste en meest werkelijke realiseering in een verren
toekomst, een realiseering wordt reeds mogelijk. Deze is de
schoonheid onzer omgeving. Door deze kan het leven voorbereid
worden en het subjectieve leven zieh reeds objectiveeren. Om in
het leven tot zuivere verhouding te komen, moet hetgeen ons
omringt en beeidend tot ons spreekt in zuivere verhouding tot
ons staan. Ook dit eischt voorbereiding. De schoonheid der om
geving vindt zijn voorbereiding alleen in kunst, omdat deze vrij
is. Zoo is het alvorens de kunst in omgeving te realiseeren, nood=
zakelijk de kunst met een kunst te beeindigen, die uiting is van
ons gerijpt mensch^zijn, dus een beelding is van evenwichtige
verhouding der levenspolariteit.
Het moet dus een bepaalde, nieuwe kunst zijn, die een vaste
esthetiek inhoudt. Deze kan het zuivere beeid der sdioonheid
voor de toekomst geven en alzoo en omgeving en het leven
omwerken van domineerend natuurlijk tot evenwicht van natuur en
niet-natuur. Door het evenwicht tusschen ons en het rond=om-ons,
tusschen inhoud en verschijning, is alleen zuivere schoonheid
mogelijk. Het wegcijferen van de verschijning, het zieh niet be=
palen tot de ikheid, is het oude begrip. Begrip noodzakelijk onder
de overheersching van het natuurlijke, Zoodra het natuurlijke
zieh door tegendeelige omwerking verdiept tot evenwicht met het
innerlijke, wordt de verschijning een factor die niet meer weg-
gecijferd behoeft te worden. En, met het leven is 't eveneens zoo.
Het gerijpte individu ziet de inhoud als verschijning. Zoo
houdt alle beschrijving <lyriek> op te bestaan: de verschijning
zelf brengt alles naar voren — vrij van plaats en tijd. Het brengt
het onveranderlijke tot beelding in bepaaldheid.
Een bepaalde beelding met bep aal de beeldingsmiddelen
is een van zelfheid. Want in al het betrekkelijke is het onver
anderlijke volstrekt. Allegeredeneer over vorm of verschijning
houdt op: het volstrekte heeft zijn bepaaldeverschijning.
Zij is objectief of abstract te noemen tegenover de wisselende
verschijning van het veranderlijke. Maar voor den nieuwen
mensdi is zij reeel. In kunst ontstaat een nieuwe plastiek. De
oude vormplastiek beeldt onvermijdelijk de tragiek van natuur
en niet-natuur, tragiek ontstaan door de dualiteit. Zij is de uiting
