„Czy pamiętacie jeszcze walkę Marinettiego przeciwko syntaksie, walkę 
o „wolne słowa"? Trzeba się uwolnić od wszystkich reguł, uwolnić słowo 
z jarzma, w jakiem trzymały je prawidła gramatyczne, zabić okres, rozsa 
dzić zdanie. Trzeba usunąć wszelką ideę podrzędności i wyrażać się tylko 
współrzędnemi. A i te współrzędne niech się skurczą do swojego minimum, 
aby oddzielnemu słowu zwrócić całą jego wagę. W ten sposób słowo, cu 
downe, żywe stworzenie, odzyska swój splendor i zrzuci welony mgły 
i głupoty, które okrywały jego twarz świetlaną”. 
Konkluzja: mimo oportunistów, mimo propagatorów sztuki łatwej, po 
wierzchownej i łatwo sprzedażnej, mimo impotentów, egzaltujących powrót 
do tradycji, naśladownictwa i plagjatu, mimo krytyków pesymistów, sztuka 
włoska jest i będzie coraz bardziej futurystyczna, coraz bardziej zakochana 
we wszystkiem co'nowe, oryginalne i śmiałe, jak nowa dusza włoska, od 
młodzona przy Piave i Isonzo. F. T. Marinetti. 
" l .' i tłom. W. Melcer Rutkowska.