JAN BRZĘKOWSKI. 
W e n u s 
Należy mówić o rzeczach kwitnących jak kolory 
których kokosową włochatość można wyczuć poprzez suknię 
i o tych które są wytwornym wytworem 
cywilizacji 
poco stawić lot Brixa i Costesa 
kłamstwa Bremen 
rejd Automobilklubu 
czy płótna Mondrian? 
gdy 
puchnie 
w rękach rzeczywistość która rozwiesza 
nad oczyma 
mgłę 
czarną mgłę bez miłości 
odzianą w różano-cielisty poranek z gumy 
Wenus 
różanopalca 
rozkwitająca wśród czarnych krzyżów 
i woni fenolu 
pryskająca z nadmiaru żądzy 
ciebie sławię 
i 
noc 
noc w oczach rozlewającą się w ołów 
noc kwitnącą nad ryżym Paryżem 
jaskrawą krawatką z jedwabiu 
pragnę twe usta bliżej 
ku mnie nachylić i nagiąć 
nie mogę 
nie mogę myśleć w czerwonym kolorze 
nagość jest biała i przeźroczysta 
i czysta 
R e a 1 n o ś ć 
było to wtedy gdy zmęczone miłością aligatory zasypiały w cieniu podróżują 
cych kwiatów 
(strzegł je przed wielkością ich anioł stróż) 
wiatr przysuwał pod powiekę drogi z rodzynek i orzechów, które rozpuszcza 
my się w niebo z aluminjum 
ludzie nosili serca na łańcuszkach jak zegarki 
ludzie.... 
serca 
rybne sny wpływały przez otwarte usta. 
Niedojrzały uśmiech 
ostracyzm snów pomalowanych na kolor czerwony, na kolor wielkości 
i myśl zabiegliwa i słodka jak banan 
ależ oczy są koloru nieba, nieba zbudowanego z ostryg 
które przystraja słońce, wielkie kurze jajo przemian 
nie można być zbyt łakomym — ten półmisek radości 
świadczy może o fizycznem zdrowiu - ale to nie to - bowiem 
należy wiosnę przez pośpiech w ustach uprosić 
i maj zielony jak uśmiech nalać w kieliszki purpurowe