Dada vertoont zich in velerlei gedaanten: intuïtief en spontaan als directe levensuiting
bij aie menschen (vooral na-middernachtelijk uur), esthetisch gevormd als kunst of on
gevormd als realiteit.
Duizende menschen verzamelen zich op een passivistisch congres stikkend in phrasen
over eeuwige vrede en broederliefde, terwijl de eerste de beste roffel hen met hetzelfde
enthousiasme naar het front doet trekken.
Dada!—
Dada is ook de courant, die in een en dezelfde kolom het in finesses uitgewerkte relaas
brengt van een misdaad (waarvan de lezer, onder voorwendsel van medelijden gretig smult)
met eene annonce van een nieuw en afdoend middel tegen rheumathische aanvallen en
direct daaronder de mededeeling van de ontdekking der eerste meikever in Amersfoort.
Dada!—
* * *
In onzen lijd is de hoogste spanning der contrasten bereikt. Een algemeen controlemiddel ,
bestaat niet meer. Dit komt in alles tot uiting, in de dollar en de mark. Het rekenen met
astronomische getallen. De onmogelijkheid, een draaiorgel van een altaar te onderscheiden,
<of nonsens van geest.
iEenerzijds nieuwe menschen, die een nieuwe onbetwistbare orde opeischen, en dit toonen *
cdoor strenge architectonische constructie, anderzijds „chaos“.
Voor den dadaïst is de wereld transparant. Hij ziet de meest tegenstrijdige en inconsequente
handelingen op een en hetzelfde vlak in een en hetzelfde moment plaats grijpen.
De wereld komt hem voor als een afdruk van verschillende over elkaar geschoven photo-
grafische negatieven. Uitgezonderd het heimelijk bedrog, en de behoefte elkander moreel
en physiek te vernietigen, bestaat er voor hem geen enkele wezenlijke controle om zich in
deze chaos te orienteeren.
Elke actie hoe goed gemeend en sterk ook wordt direct gevolgd door een reactie van ge
lijke intensiteit.
Elke schijnbare evolutie is slechts verandering van vorm, de zoogenaamde geestelijke in-
houd onverschillig van welk product, wordt slechts bepaald door de oogenblikkelijke en
subjectieve stemming.
Wanneer men b. v. in de Upanishade leest dat het universum gelijk is aan een boom wiens
wortels in de hemel en wiens kruin in de aarde groeit dan is men hiervoor (vooral bij ’n
schemerlamp) in groote bewondering.
Als men echter in onzen tijd van dada zegt; dat het is een vogel met vier pooten, een kwa
draat zonder hoeken, dan is dit klinkklare onzin!
Dît is dada.
Toen mademoiselle Hania Routchine de Parijs een sentimenteel lied van Duparc zong, op
een «soirée dat men in Duparc stemming was, had dit uitbundige bijval; toen zij echter dit
zelfde Jied op een dadaïstische soirée in het „Théâtre de L’Œuvre“ zong, werd ze even uit
bundig uitgefloten.
Dit is Dada!
Alles in onzen tijd is Dada, slechts de dadaïsten niet. Wanneer de dadaïsten dadaïsten waren,
dan zouden immers de dadaïsten geen dadaïsten zijn.
De kunst is dada, de politiek: dada, philosofie: dada, revolutie: dada, oorlog: dada, vrede:
dada! Dada is onzen lijd! Poincaré: dada. De duitsche keizer: Dada!
Dada is ondefinieerbaar, toch weet ieder wat dada is, omdat men in dada leeft.
Dada est une microbe vierge
11 se transforme — affirme — dit en même temps le contraire — sans importance — crie —
pêche à la ligne. Dada est le caméléon du changement rapide et intéressé.
(Tristan Tzara)
